کد مطلب:210157 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:447

امام مجتبی
ریحانه رسول خدا (صلی الله علیه وآله)، حسن بن علی (علیهما السلام) در پانزدهم رمضان سال سوم هجرت به دنیا آمد. وی و برادرش امام حسین (علیه السلام) مورد علاقه شدید رسول خدا (صلی الله علیه وآله) بودند و به عنوان فرزند آن حضرت شناخته می شدند. امام مجتبی (علیه السلام)، بعد از رسول خدا (صلی الله علیه وآله)، در كنار پدرش امیر مؤمنان (علیه السلام)، در جنگ های جمل، صفین و نهروان شركت كرد. پس از شهادت امیرمؤمنان (علیه السلام)، با نصب پدرش، مردم عراق با او بیعت كردند، اما به دلایل متعددی وی را همچون پدرش در جنگ با معاویه تنها گذاشتند. او نیز به اجبار حكومت را رها كرد و عازم مدینه شد. این رخداد در سال 41 هجری اتفاق افتاد. پس از آن، امام مجتبی (علیه السلام) به مدت ده سال در مدینه با شیعیان خود در ارتباط بود.

امام حسن (علیه السلام) اسوه كاملی برای اخلاق اسلامی بود و بارها اموال خویش را نصف كرد و نیمی از آن را در راه خدا بخشید. عاقبت به توطئه معاویه و به دست همسر نابكارش جعده دختر اشعث بن قیس، مسموم شد و به شهادت رسید. مردم مدینه در سوگ آن امام به ماتم نشستند.

امام حسن (علیه السلام) علاقه مند بود تا در كنار جدش رسول خدا (صلی الله علیه وآله) به خاك سپرده شود; اما مروانیان با همكاری شخصی كه ادعای مالكیت زمینی را داشت كه رسول خدا (صلی الله علیه وآله) در آنجا مدفون شده بود، مانع این كار شدند. امام حسین (علیه السلام) به خاطر توصیه برادر به عدم ایجاد درگیری، برادرش را در بقیع به خاك سپرد.



[ صفحه 337]